Foar de spegel

fan Johannes Vermeer*

De spegel lit de pearels sjen,
dêrfoar it strakke lint,
dat bûn wurdt ta in strik;
de spegel jout ek noch in hint:
dit doch ik!

De spegel lit de eagen sjen,
noch grutsker as in pau
sjocht sy nei snoer en strik;
de spegel spegelet har as frou:
dat bin ik!

De spegel kin it kleed net sjen
dat op ’e tafel leit,
yn plak fan wyt is ’t swart,
wat har de takomst faaks foarseit,
wat moarn bart.

Sy draacht it hert noch like heech
as ’t glimmend pearelsnoer;
wat moarn bart, sjocht se wol,
oars slacht sy sliepend in dei oer…
as in mol?

* Johannes Vermeer (1632-1675)
Skilderij ‘It pearelsnoer’