Dûbele útnûging

fan Pieter Kluyver*

It hie net wêze moatten,
mar de loft wie fan ’e moarn noch blau,
wylst de sinne fleurich nûge
fier te rinnen tusken stêd en wâld
mei ’t koeltsje yn de rjochte rêch,
dat frijút mei syn kroltsjes boarte.

Mem liet him earst mar rinne
fan it smelle paadsje nei de bou,
fierderop wêr’t kikkerts nûgen,
want sy fielde oan: dit wurdt syn wrâld,
dy’t him it aventoer ûnthjit,
sy liet him gean en rûn allinne.

It koeltsje boaze oan, de twirren
hiene op it fjild frij spul, al gau
kamen wolken foar de sinne,
folge troch in slang en doe in klap,
gjin kikkert dy’t him hearre liet,
mem wol, har stim sloech oer: ‘Kom hjirre!’

Tegearre waarden sy doe nûge
troch it wâld, dat bearde as in frou
yn it kreambêd, al fierhinne:
‘Kom hjirhinne, ûnderdak, mar rap!’
Sy seagen tusken blêden ’t dak,
wylst alle tûken foar har bûgen.

Pieter Kluyver (1816-1900)
Skilderij ‘Beammen by stoarmwaar’