De Métis libben yn in weagjend gea
dêr’t sels de kym gjin grins fan wie,
ûneinich like har bestean
fan blide berte oant de drôve dea,
dêr’t elk syn eigen part fan hie,
de jacht bea har ’t fertsjinne lean.

De buffels libben yn itselde gea,
har keppel wie de ein fan wei,
sels oer de kimen rûn de weach
fan brune rêgen, net te tellen lea,
foar Métis fleis en hûd, dus jei
se op en hâld se yn it each.

It each seach op ‘en doer gjin buffel mear
fanwege harren drôve dea
en like einich wie ’t bestean
fan Métis dy’t mei bôge, pylk en spear
’t ferlearen fan ’t gewear yn ’t gea
dêr’t praat waard oer ’t fertsjinne lean.

* Paul Kane (1810-1871)
reizge nei de Métis, in yndianestam,
dêr’t er de lêste buffeljacht skildere.
Skilderij ‘De buffeljacht’