Doe loek de himel stadich ticht
mei molkich wyt foar ’t sinneljocht,
wat folge wiene steapelwolken,
dat de ruter hie gjin nocht
mear oan it puere fiergesicht.

De omslach kaam sa ûnferwacht
dat hy de libbensrin net seach,
mar inkeld dat hy wie allinne
mei syn hynder, dat doe fleach
foar flitsen út yn neare nacht.

De tonger kaam fan loft en grûn
troch hoeven yn wol fjirtichfâld,
syn libben draafde mei tsien oaren
oer de flakte, troch it wâld
en sa hat hy de rjochting fûn.

* Willem Roelofs
Skilderij ‘Lânskip by opkommende tonger’ (1850)

** Charles Rochussen
Skilderij ‘Ruters yn in lânskip’ (1849)