Deljaan

fan Hobbe Smits*

De heup as heuvel nei it boarst,
ferburgen noch de ljisken,
hoewol’t it kleed trochskinend is;
fersierd mei al har goud
is sy ien fan de odalisken.

Sy joech har del, wat moast sy oars
as op har beurt lang wachtsje,
omdat sy foar him tsjinje moat
as seksslavin, hy sil
har inkeld om it lichem achtsje.

De geast joech har noch wol it sein
om sels te ûndernimmen,
mar hat sy dêrfoar noch de wil?
Sy leit har del by wat
fertroud is, lit him op har klimme.

* Hobbe Smits (1862-1942)
Skilderij ‘Odalisk’