Heech hie hy it yn de bol,
naam syn hoed mar selden ôf,
libbe yn it ûnbewuste,
blyn foar boppe as in mol,
seach de wrâld as yn in kou,
fielde him it aldergrutste.

Sjedêr, in do fleach foar him lâns,
in wite flits, syn lêste kâns.

De hoed kaam ôf, in glêde bol,
in spegel foar it himelsblau,
ûneinich ’t aldergrutste,
de kosmos waard fan stjerren fol,
bleau oan de earste skepping trou,
dy’t tocht wie de Bewuste.

* René Margritte (1898-1967)
Skilderij ‘Man mei bolhoed’
Skilderij ‘De takomst fan de stânbylden’