Se seine, ’t stie no yn de wet:
wa’t him op strjitte deljoech,
moast it earmhûs yn;
’t wie neat foar him, hy woe it net,
seach mear yn wyn en sinneskyn.

Se seine, dan mar yn de stien:
hy koe wol rotsen brekke
mei in hammer, klap
op klap, yn wyn en sinneskyn,
mar neat wie foar de grap, ’t moast rap.

’t Waard hjerst, net folle sinne mear,
wol wyn, ’t wie om te frekken
yn syn bûtensel,
hy sloech noch hûnderttrettjin kear,
doe briek er sels, hy joech him del.

Se seine, by ús Leave Hear
koe hy in potsje brekke.

* Henry Wallis (1830-1916)
skildere ‘De stienbrekker’
as kommentaar op ‘e
Earmewet fan 1834.