Zwijn op de vlakte

van Andrew Wyeth*

Verlaten ligt het land erbij,
te ver verwijderd van de stad
om aan te horen wat slaat in,
de schreeuw van wie getroffen zijn,
maar ’t is nog niet voorbij.

De vlakte weet nog van het bloed
dat Stalin jaren vloeien liet,
de honger die de maag aanvrat,
onvrijheid als een stille pijn,
toch had de toekomst moed…

… om vrij te zijn, een eigen staat,
in staat voor jaren later bloei
als teken van een nieuw begin;
zo zou het altijd moeten zijn:
in staat tot elke daad.

Maar op de voorgrond rijst het beeld
op van een monster, Stalins zoon,
die vreet het land op na de stad,
wroet alles om als smerig zwijn…
wie is het die hem keelt?

* Andrew Wyeth (1917-2009)
Schilderij ‘Wintervelden’