Zoals voorheen

van Winslow Homer*

Terwijl de hemel het laat weten,
hoge golven overgaan in schuim,
het strand het water niet kan keren,
eb nog op zich wachten laat,
is niemand van voorheen vergeten.

De zee had na de storm gezwegen,
niet teruggegeven wat hij nam,
het schuim had lang op ’t strand gelegen,
eb en vloed vervolgden weer
 het gaan en komen, heel gedegen.

Er wordt geroepen, ook gewezen,
maar het schuim beperkt het verre zicht,
terwijl de hemel slechts laat weten
dat er volgt een hoogtepunt,
zodat het noodsein wordt gehesen.

Er is gekozen voor het zwijgen,
wat er op dit ogenblik toe doet,
het is geen doen om uit te varen,
voor een vrouw blijft over dat
de zee en nood niet verder stijgen.

* Winslow Homer (1836-1910)
Schilderij ‘Gevaarlijke zee’