Men kende hem niet meer,
het was zo lang geleden,
meer dan honderdvijftig jaar,
geen denken aan zijn wederkeer,
met hem was men wel klaar,
maar toch, misschien had hij geleden.

Dus kwam hij onbewust
en sluipend in de dromen,
ribbenkast en moordenaar,
die uit een lijk het bloed wel lust,
met men was hij gauw klaar,
Roodkapje liet hij niet meer komen.

Toch was hij als de dood
voor alle loze mensen
bij zijn anonieme baar,
die hem geen rustig uur meer bood,
tenslotte was men klaar:
een wolf, niet beters kon men wensen!

Schilderij ‘Bardo dog’