Verwachting

van Caspar David Friedrich*

Daar sta ik dan, wat mij hier bracht,
is het oneindig vergezicht
en niet de eindigheid van ’t landschap,
door heuvels aan het zicht ontnomen,
hier ben ik dan en wacht…

Met open handen… komt hij wel
die ik vandaag genodigd heb?
Het voor mij liggend landschap antwoordt
niet, toch verwacht ik nog zijn komen,
hij kan het in één tel.

De zon gaat onder… wel verwacht,
zoals hij altijd komt en gaat,
’t gaat zonder stralend te verwoorden
wat hem beweegt, maar in mijn dromen
spreekt hij slechts in de nacht.

’t Is niet de maan waarop ik wacht,
zijn licht is slechts een surrogaat
om ’t landschap flauwtjes te verlichten;
’k ben met mijn eindigheid gekomen
en wacht op hoger macht.

* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Vrouw voor de ondergaande zon’