Hij heeft zijn mantel aangetrokken
als perspectief van ’t hemelsblauw,
waarnaar zijn geest, nog nauw, verlangt,
hij heeft zich aan zijn taak onttrokken.

Het kleurig kleed geeft de motieven
voor ’t klimmen naar een hoger sfeer,
hij inhaleert terwijl hij hangt,
zijn geest verruimt, raakt zonder grieven.

Nog één keer en hij is vertrokken,
de spieren slap, licht als een veer
laat hij zich op een windvlaag gaan,
door naakte schonen aangetrokken.

Zij komen naar hem aangedreven,
onttrokken aan de haremtrouw,
betrokken bij zijn geest en lijf
totdat zijn leden hevig beven.

* Fabio Fabbi (1861-1946)
Schilderij ‘De droom’