Uit koers

van Edward Moran*

Het is geen zee of oceaan,
men kan de kust en stad zien liggen,
in de baai roeit men vertrouwd
een rondje om weer uit te komen
waar men touw-vast komt vandaan.

Het water had op ’t vroege uur
nog weinig reliëf, dus gleden
schepen langzaam bij de kust
vandaan, maar vlugger ging de stoomboot,
aangedreven door het vuur.

De roeiboot gleed ook langzaam mee,
door handkracht ritmisch aangedreven
tot de windkracht haalde uit
naar ’t water, dat rap in beroering
kwam, als was het op de zee.

De schepen krijgen zeilend vaart,
terwijl de roeiboot het laat zitten,
golven brengen hem uit koers
om voor een zeilboot uit te komen,
die het om de voorrang gaat.

* Edward Moran (1829-1901)
Schilderij ‘Baai van New York’