Uit het lieve leven

van Lourens Alma-Tadema*

Zij heeft het wel bekeken,
tussen zee en visbassin
droomt zij van wie haar voeren wil
met woorden die van dieper zin
getuigen dan: ‘Hap toe, mijn liefjes!’

Waarom zou zij niet breken
met haar rol, passiviteit
maakt heel haar lieve leven stil:
‘Kom op en staar niet, malle meid,
de dichter voert je naar de verte!’

Zij ligt languit, een teken
dat zij opgaat in de rol
van Venus die de liefde wil…
zij leest, houdt tot het einde vol
en droomt vannacht van zilvervisjes.

* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Zilveren liefjes’
Schilderij ‘Een lievelingsdichter’