Terecht

van Edward Burne-Jones*

In  ’t zwart was zij op weg gegaan,
van hier, de plaats ‘Hier is het niet’,
naar daar, de plaats ‘Hier moet je zijn’,
nog zonder zeker weten
van hoe kom ik er tenslotte aan.

Zij raakte in een struik verward
met stekels die men eerst niet ziet,
die wijzen naar de weg terug,
naar wat niet is vergeten…
plotsklaps leek de start veel minder zwart.

Gevleugeld kwamen zij toen aan,
de vogels als een aureool
en enkele op struik en steen,
de engel liet toen weten:
‘Laten wij nu samen verder gaan.’

’t Ging verder zoals was gezegd,
zij liet zich leiden als op school
het kind, zo moest de voortgang zijn
– je zult maar Pelgrim heten –
samen kwamen zij in ’t hart terecht.

* Edward Burne-Jones (1833-1898)
Schilderij ‘Liefde leidt de pelgrim’
Schilderij ‘Het hart van de roos’