De stalen ridder in gevechtstenu,
zijn lans klaar voor de strijd,
heeft slechts een glimp gezien;
in ’t dichte woud zoekt hij haar nu
en zo verstrijkt de tijd.

Nu hij de vijand niet bestrijden kan,
vermoeit het staal en diep
in slaap ziet hij ze staan:
de schimmen die eerst waren man
tot zij hen bij zich riep.

Nu hoort hij twee keer roepen: ‘Doe het niet’
en ‘Ridder van mijn hart’,
hij ziet het op haar mouw
en luistert naar ’t verlokkend lied
dat hem in haar verwart.

De stalen ridder valt in trance voor haar,
zijn lans steekt recht vooruit,
geen haar heeft hij gezien,
dat maakt hen zeker tot een paar,
maar hem ook tot haar buit.

* Schilderij ‘La belle dame sans merci’
(1893 – 110,6 x 81 cm.)