Laat hij de zorg afglijden
als de mantel van zijn schouders,
want wie waakt met beide ogen dicht?
Zijn zwaard blijft in de houder,
uit voorzorg doet het al zijn plicht.

Het is van alle tijden,
samenkomen om te praten
over wat ze hebben uitgericht;
het zwaard sprak van soldaten
en hun vaderlandse plicht.

Voor Allah wou men lijden,
als het waarlijk moest ook sterven,
als het kon naar Mekka het gezicht
om ’t paradijs te erven,
een stukje, na gedane plicht.

Zou iemand nu nog strijden
over koffie of het maken
van een grap op niemand echt gericht?
Het poesje zal niet staken…
gelach… het doet als wacht zijn plicht.

* John Frederick Lewis (1805-1876)
Schilderij ‘Ingang van een café in Caïro’