Zij liep naar ’t einde van het jaar
vanaf haar wens bij het begin,
voortdurend met gevoel op doorreis,
licht gevederd, op de schouders zwaar
zocht zij naar doel en zin.

Haar metgezel was steeds de zwaan,
waarvan zij kreeg de losse veer,
een poging om te evenaren
zijn beleving om voor sier te gaan,
zij leefde maar één keer.

Het liep naar ’t einde van het jaar
toen zij verzeilde in de overgang
van kleurig naar van aard wat donker,
van gekleed naar naakt en met los haar,
daar klonk reeds het gezang.

Het was het lied van paard en zeis,
het paard gevleugeld als de zwaan,
verdubbeld om te evenaren
haar beleving op de laatste reis,
gevoel voor ’t overgaan.

* Schilderij ‘Traveller’
** Schilderij ‘Untitled’