George Gordon werd geboren
met in zijn brein volop blauw bloed
en met slechts één gezonde voet,
hij voelde zich toch uitverkoren.

Als jongen al verheven:
Lord Byron, zo sprak men hem aan,
hij bleef niet op die titel staan,
maar hinkte vrolijk door het leven.

Als dichter ging hij reizen,
naar Griekenland, het Parthenon
beschouwde hij als morgenzon,
cultuur die hem de weg wou wijzen.

Hij liet zijn woorden wijzen
voor onderdrukten naar het veld
waar zij beschouwden hem als held
die hun berooid bestaan liet rijzen.

Als strijder wou hij sterven
voor vrijheid, sloot zich vurig aan
bij ’t Griekse streven, bleef niet staan
bij dichten om zo roem te werven.

Hij zag de Griek niet winnen,
lag vurig van de koorts in bed,
zijn dubbel bloed werd stil gezet,
de dood zou nog wat groots verzinnen.

* Thomas Phillips (1770-1845)
Schilderij ‘George Gordon Byron,
zesde baron Byron’