Licht in de nacht

van Fritz von Uhde*

Hij meende alles al te weten,
tot zijn hoofd er vol van was,
zodat het haar er los van liet,
het was de waarheid die hij las.

Als theoloog kon hij zich meten
met de hoogsten in het land,
een lage berg beklom hij niet,
de waarheid vond hij met verstand.

Totdat zijn oog viel op de aarde,
die in ’t schemerduister lag
en waar het volk zich op bewoog,
’t was niet verheven wat hij zag.

Omdat de dag fel naar hem staarde,
ging hij liever in de nacht,
de heuvel reikte niet zo hoog,
geen theoloog stond daar op wacht.

De mysticus ontving zijn wezen
als beweging door de damp,
terwijl het zong het hoogste lied,
verwijzend naar de kaars en lamp.

* Fritz von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘Christus en Nicodemus’