Zephyros nam haar op zijn adem mee
en woei als westenwind naar ’t oosten,
waar koelbloedig als haar bruidegom
het afschuwwekkend monster wachtte.

Maar toen zij vlogen boven Middelzee,
liet Psyche van haar liefde horen:
‘Waai naar Cupido, de zee is koud,
Zephyros, laten wij gaan liggen.’

De westenwind blies uit met meegevoel
als briesje, om haar niet te storen
legde hij haar wiegend in het gras,
zodat zij van haar lief kon dromen.

De wind was weg toen zij nog zonder doel
ontwaakte in het warme oosten
voor een dichte deur, die vroeg aan haar
de kier naar Cupido te maken.

* Schilderij ‘Psyche opent de deur naar de tuin van Cupido’
(1903 – 109,5 x 72 cm.)