In verwachting

van Anton Mauve*

’s Morgens had het nog gedaagd
toen zij het pad beliepen
dat voerde naar de horizon,
twee mensen en hun ezel…
niemand heeft zich afgevraagd
wat hun bestemming was.

Zij stemden samen overeen,
geen afstand hield hen tegen,
ook die niet tussen beide in,
hoewel dat was geboden…
niemand keek nog om zich heen,
omdat het avond werd.

Langzaam trok het avondrood
hen naar de verre einder,
het einde van de wintertijd
die achterliet de sporen
van veel zieken en de dood,
wat geen bestemming was.

Daarom trekken zij maar voort,
omdat zij in verwachting
was én omdat de morgen gloort.

* Anton Mauve (1838-1888)
Schilderij ‘Sneeuwlandschap bij
ondergaande zon’