IJdel vergezicht

van Lourens Alma-Tadema*

Haar verwachting was nog hoger
dan het venster met het zicht
op gras en boom,
de tuin spreekt aan als lofgedicht:
zij figureert als in een droom.

Haar boeket wordt langzaam droger,
staat al langer in het licht
dan zij daar zit,
de ogen op een vergezicht,
de blauwe doek op zuiver wit.

Zijn bewondering is ijdel:
voor zichzelf, hij is narcist,
maar ziet ook haar
als iemand die hij toch wel mist,
het is voor hem een roze gebaar.

* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘IJdele hofmakerij’