Alleen de geur van het paleis
mag van de wacht naar buiten
op bevel, zoals het hoort,
opdat de wierook hen bekoort
die op de wijs van heersers fluiten.

Al lang is hij eraan gewend,
zijn neus snuift de gevaren
op van inbraak en ook vlucht,
hij is gericht op elk gerucht,
geen tijd om in de rook te staren.

De geur van ’t avondmaal met vlees
komt niet bij haar naar binnen,
op bevel gaat zij akkoord,
want buiten wordt zij niet gehoord,
besteedt dus tijd aan buiten zinnen.

Zij inhaleert, de diepte in
laat sterk de prikkel voelen
die nu tijdloos bij haar past,
van binnen leeft zij zonder last
wat buiten haar dan ook mag woelen.

* Ludwig Deutsch (1855-1935)
Schilderij ‘De paleiswacht’

** Jean Lecomte du Nouÿ (1842-1923)
Schilderij ‘De blanke slavin’