Ze tikken door en in het rond
en weten van geen stilstand,
want de mensheid, zwart of blond,
bevindt zich op een eiland.

De paarden gaan er al vandoor,
geschrokken van het tikken,
onderbroken, maar het koor
van mensen zal niet schrikken.

De meeuwen komen er op af,
bezeten van ’t geglitter,
holle leegte geldt als straf,
het levenslot wordt bitter.

Het brokkeneiland draait al mee,
de hoofdtooi mist het tikken,
kraters rijzen uit de zee,
’t wordt tijd om af te kicken.

* Schilderij ‘Zenith of time’