januari 27, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2004
It kin net breder foar in gaadlik plak,
in skipper wol it heechste komme
by de ûnderboei, der skerp omhinne;
wa’t leger sylt, leit dêr foar blak
en kin gjin hichte winne.
De reade mûtse is noch net te sjen,
men mist dêrûnder pompeblêden,
mar de B kin hjoed gjinien omhinne;
wa’t leger sylt, leit al ferlern…
dat skip moat fierder rinne.
Wa’t toarst hat, kriget ranja út ’e roef,
al ha de manlju ’t leafst in pilske
foar ’t eufoare foargefoel: it winnen;
it skip hâldt sa gjin koers of loef,
dêr moat it grif net hinne.
Mar rint it wol op ’t earste plakje út,
dan sjocht men reade pompeblêden,
ek de mûtse foar de felle sinne,
der folget fan de frou in tút
en ’t pilske foar it winnen.
januari 20, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2004
De ein fan ’t wâld fangt faak de wyn,
mar by Wâldsein wie ’t suver stil
en mei de bêste wil
hold elk de gong deryn.
De peilstôk waard al gau in kloet,
de jonge peiler sterke fint,
oan hantsjedrukken wend
mei op it swurd de foet.
En elke lange stôk oan board
kaam rap omheech en yn de fok,
te slop foar noch wat lok,
de sinne wie in kloat.
Wâldsein, de grutske W yn ’t seil,
op ’t eigen wetter favoryt,
waard lêste, read fan spyt,
mei stokjes sûnder neil.