februari 24, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2005
It is in gean en kommen,
wat faak oan ’t âlder wurden leit,
de soan komt yn it plak fan heit
en slacht wat lûder op ’e tromme.
Mar ’t barde net op skippen
dy’t wedstriidsile foar de ear
fan doarp of stêd, dan komt it klear
troch sûnder tromme oer te wippen.
Grou hie in fakatuere,
want Berend* kriich in oare driuw,
de service fan syn nij bedriuw:
kommersje mei taalfrjemde kueren.
Gjin skipper hie ferwachte
dat Grou by Douwe** komme soe,
dat Douwe wol op Grou ta woe,
de fakatuere wie foar Drachten.
* Berend Mink
** Douwe Visser
februari 17, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2004
It wie stil en ek noch hjit,
gjin sylwaar mei in wollen mûtse,
mei in koele holle, sûnder swit,
liet Eldert* slim syn skûtsje rûtse.
Yn de buert fan ’t Hearrenfean,
dan foer hy foar de blauwe wimpel,
dy soe by de reade mûtse stean,
dus read-wyt-blau, sa bleau it simpel.
Op in protsje op it dek,
soks koe wol nei de finish lije,
út ’e skroeven, wa wie dan net gek
fan blidens, woe de drokte mije?
Kampioen, fan feest nei feest
en altyd mei deselde mûtse,
mar no sûnder dat it boatsje racet,
dochs is sa’n ear net wei te poetsen.
* Eldert Meeter fan Boalsert