Archive for the Skûtsjesilen category

It wie in striid om elke weach
en wyn te heinen foar de gong
yn ’t skûtsje, as de wjerljocht rinne
nei de finish mei in tongerklap.
In titanestriid foar ’t each,
yn spanning smoke op ‘e long,
want beide skippers woene winne,
dêrom hiene Siep en Ulbe ’t krap.

It eigen wetter holp ‘Doarp Grou’
op beide dagen oan de priis;
It Hearrenfean wie fier al hinne,
mar mei tonger seach syn himel griis.

It Grietmansrek belibbe op
‘e finish de sensaasje fan
fiif skippen yn fiif tellen binnen,
mar de Hearrenfeanster wie de man.

Sa wiksele it plak foar plak,
mar earste plakken fan ‘Doarp Grou’
– as skoden wolken foar de sinne –
waarden wei en Ulbe kaam yn ’t nau.

De Lemmer lykwols brocht in kear,
want ’t Fean oer stjoerboard… in protest,
sels twa! No koe ‘Doarp Grou’ it winne,
want mei twa kear twa die Ulbe ’t bêst.

De ein waard in titanestriid,
want beide hiene ’t noch net wûn,
mei ’t selde skot der fluch trochhinne,
waard Siep van Terwisga kampioen.

It folk fan bûten seach mei grutte eagen
nei de skûtsjes, fûgels fan de mar,
hoe’t dy wiidwjukjend oer it wetter fleagen;
in estetysk eachpunt wie har kar.

‘Wat typysk punt is dat?’ rôp Siete Meeter.
‘Ik besjoch it silen fleanend hurd,
wy moatte traine, fjochtsje foar in meter,
topsport fan de fleugel oant it swurd!’

‘No krije wy de hichte!’ gnyske Berend
Mink, ‘it hiele libben wie al hurd
yn ’t spier en span, in hâlden en in kearen,
sis, wat hat dat trainen dan foar nut?’

Mar âlde skippers koene noch sa beare,
alle sneonen waard der skûtsjesyld.
De fraach wie: wat soe Siete Meeter leare?
’t Antwurd: hoe’t in sânde plakje fielt.