Archive for the Skûtsjesilen category

Yn Starum fochten wyn en weagen
op ‘en fûlsten om de helderol,
mar ’t koe feroarje:
al stie de see ek noch sa hol,
de dea hat ek in gokje weage.

Yn kloften wie it folk der kommen
om de fûle striid op see te sjen,
mar ’t koe feroarje:
al klom de spanning foar de fan,
de dea hat wyn en weach ferstomme.

It folk fan Klaas* focht om te winnen,
prachtich lei syn skûtsje op it roer,
mar ’t koe feroarje:
hoe skerp er nei de finish foer,
de dea hat fan him winne kinnen.

Syn hertslach gie foar wyn en weagen,
’t hiele libben sloech op fûle striid,
mar ’t koe feroarje:
hoe oft it kloppe, ’t wie syn tiid,
de dea hat him fan ’t dek ôf reage.

* Klaas van der Meulen

Hy kaam út it bekende laach
fan Brouwers, skippers wiid ferneamd,
betocht op elke romme flaach,
dus waard er troch Philips beneamd.

Syn tinken brocht gjin resultaat,
hy swalke jierren achteroan,
de Heale Moanne kaam yn ’t skaad
fan mannich seil, foel út ‘e toan.

In serenade komt te let,
dan is de wedstriid al foarby,
de moanne is de sinne net,
dêr moat in sterke gloeipit by.

Dus gie er gloeiend út ‘e start
en kamen stjerren yn it skaad,
dat oaren skrepten harren swart
fan argewaasje út ‘e naad.

Sa sette Teake wike ien
yn ’t felle ljocht fan ’t earste plak,
de twadde is wat minder gien,
mar tredde waard er mei gemak.