Archive for the Religy category

1. Tarissing

Wy binne op dizze twadde snein fan de hjerst
by elkoar kommen om it foarútsicht te fieren
dat de wrâld oars wurde sil,
dat folken libje sille yn in omkearde wrâld,
dêr’t ryk net mear ryk is en earm net mear earm.

Dêrby sprekke wy út dat wy dizze tsjinst hâlde
yn de namme fan de Hear,
dy’t himel en ierde skepen hat,
dy’t stiet foar it wurk dat Hy op Him nommen hat,
juster, hjoed, moarn oant yn ivichheid.
Amen

2. Sjonge
Psalm 146: 1 en 2

Rembrandt

3. Gebed

Hear fan himel en ierde,
fan riken en earmen,
fan hege mannen en dy’t leech by de grûn libje.

Wy hawwe jo ús lofliet ta songen
en hoewol’t it net sa massaal klinkt as eartiids,
komt it út in hert dat iepenstiet.

Dat hert fan ús is net heechhertich,
want wy binne mar sljochtweihinne minsken,
mar krekt dêr wolle jo it mei dwaan.
Jou ús de Geast, Hear, om it te dwaan,
rjocht en frede foarlibje yn ús eigen rûnte.
Meitsje ús beide hannen ûnderdiel
fan miljoenen hannen dy’t helpe
om de wrâld om te kearen.

Want dan sil rjocht dien wurde oan wa’t ûnrjocht lije,
dan sil de earme myld betocht wurde
en wa’t de hannen bûn binne, sil befrijd wurde,
de blinen sille it ljocht sjen,
de dôven lieten hearre
en de wurgen oan krêft en moed winne.
Lit ús libje yn dat betrouwen, Hear,
want dan sille wy lokkich neamd wurde.
Amen

4. Sjonge
Psalm 146: 3

5. Ynlieding

It is hjoed gjin bûtentsjinst op it hiem fan famylje Hanje wurden.
Wy sitte ommers yn de hjerst en dan kin men soks net aventoerje.
Mar it wurdt hjoed ek gjin feesttsjinst lykas op ‘e 20^ste juny.
Wy sille dus David net foar de arke dûnsjen sjen op ‘en paad nei Jeruzalem.
Wy skowe ek net oan by it gastmiel dat de heit tariede litten hat by gelegenheid fan
it weromkommen fan syn jongste soan.
De brêgeman en breid út it Heechliet sille ek net lânskomme mei in fereale eachopslach.
En it himelske brulloftsfeest, dat Jehannes yn in fisioen sjoen hat, sil dizze snein noch wol net komme.

Nee, it spyt my, in feest wurdt it op dizze hjerstsnein net.
Leit dat oan de tastân yn de wrâld? It soe kinne…
De Nederlânske maatskippij is ferdield yn kampen: wy en sy, wy binnen de grins en… sy der
oerhinne.
Europa suchtet ûnder in geastlike en ekonomyske krisis: it kristendom is út, it jild moat der wer yn.
De wrâld jammeret fanwege rampen: orkanen, wetterfloeden en fulkaanútbarstings.
Nee, wy hoege noch gjin feest te fieren.

Wy hawwe in Abraham nedich, in minske dy’t him of har roppen fielt om út it lân fan de hege tuorren wei te gean en op te tsjen nei it lân fan de belofte.
Gandhi is al lang dea en Nelson Mandela is 92 jier en it sil net lang mear duorje of hy leit de holle ek del.
Wa doart it oan? Obama, de nije Abraham, mar dy is al wer mei hannen en fuotten bûn oan de hege tuorren fan Manhattan.

Wy hawwe in Joazef nedich, in master-dreamer, dy’t de dreamen dreamt fan in nije wrâld, mar dêrnei silo’s bout yn de fette jierren om yn meagere en rampjierren it nôt de wrâld oer te blazen.
Wa doart it oan om yn de hûd fan Joazef te krûpen?

Wy hawwe in David nedich, in hoeder fan folken, dy’t spilet en sjongt fan in lân dêr’t elkenien feilich wenje kin en dêr’t de earmen, flechtlingen en asylsikers meidiele yn de oerfloed.
Wa doart it oan om de Goliat fan de heechmoed te ferslaan?

Titiaan

Wy sille fan ‘e moarn lêze oer de profeet Amos en oer Jezus, dy’t in gelikenis fertelt.
Amos, skieppe- en figeboer, moat him besibbe field ha oan Abraham, Joazef en David, mar in feest waard it net. Of dochs wol?

Jezus, ús grutte broer, moat him ek identifisearre ha mei Abraham, Joazef en David, mar it waard daliks gjin feest. Of dochs wol?

6. Sjonge
Psalm 146: 4

7. Lêze
Amos 6, 1-7

8. Sjonge
Liet fan Amos: 1, 2 en 3
Wize: Liet 474 út it Lieteboek foar de tsjerken

Tekóa, doarp by de woestyn,
dyn namme waard bekend,
want Amos wenne yn dyn oard,
oan ’t boerelibben wend.
Fier wiesto fan de keningsstêd
mei foarst Jerobeäm,
syn rykdom wie rûnom bekend,
mar dôve wie de flam.

God rôp doe Amos ta de die,
by skiep en figen wei,
hy moast op wei mei ’t wurd dat God
him yn de mûle lei:
‘De Heare brinzget as in liuw,
syn lûd klinkt oer it gea,
de greiden lizze toar en feal,
de berchtop eaget dea.’

Doe bûgde Amos nêst syn skiep
de holle nei de grûn,
want as profeet moast hy it dwaan
mei wiisheid troch God jûn.
Wa’t wiisheid mingt mei ’t fjurrich moed,
sjocht by gjin kening op,
syn hert rint oer fan hillich fjoer,
oer ’t gea klinkt lûd syn rop.

9. Ferkundiging 1

It koe minder mei hoe’t Amos op syn pleats buorke. Wis, dy lei hielendal yn it suden fan Juda oan de râne fan de woestyn, mar de oaze wie grut genôch foar syn figebeammen en de boarne levere altyd farsk wetter foar de skiep. It wie sels sa dat er alle jierren de bosk en de keppel útwreidzje koe. Wat soe in boer noch oars of mear wolle?
Mar Amos moast wol oars, want hy waard roppen lykas Abraham. Nee, by de hege tuorren hoegde er net wei, want dy wiene net yn syn oaze. Hy waard ek net roppen om nei it lân fan belofte te reizgjen, want dat lân wie yn de rin fan de jierren ferwurden ta in hurde maatskippij. Om 750 foar Kristus hinne wie it: wy deryn en sy derbûten. Krekt dêrom waard er roppen: om dy wy-minsken it mannewaar op te sizzen.

En dêr giet Amos. Noch ien kear sjocht er achterom nei syn húshâlding, feinten en fammen, figebeammen en skiep… syn oaze. Dy oaze is it byld fan it beloofde lân, sa’t it eins wêze moast: de oerfloed diele.

Syn reis giet oer Jeruzalem, want harkje mar hoe’t syn lûd wjerkeatst tusken de muorren, ja ek batst it tsjin de Kleimuorre oan: ‘Wee de lju dy’t har noflik deljouwe op ‘e Sion!’
De loungers sjogge op fan har lisbêden, wize op ‘e foarholle en buffelje fierder: ‘Lit ús ite, drinke en wille ha!’

Amos reizget fierder, want syn bestimming is Samaria, de haadstêd fan it Tsienstammeryk, dêr’t kening Jerobeam II opslacht foar master en woldogger fan de riken, want de ekonomy bloeit. Nee, net op it plattelân, dêr’t de boeren bodzje foar in molk- en nôtpriis dy’t troch de managers keunstmjittich leechholden wurdt.

Ut ‘e fierte wei sjocht er de hege wolkeklauwers fan de stêd al, it World Trade Sintrum en de Achmeatoer en hy grommelet: ‘Sjedêr de tekens fan heechmoed!’
As de ynfalswei him by de poarte bringt, sjocht er se sitten, de lijers.
‘Hoe hat it safier komme kind?’ freget er.
‘Ut ús hûs set, om’t wy nei de lêste hierferheging fan 29,5%  it net mear opbringe koene.’
‘Wy wurde moarn oer de grins set, samar, sûnder neifraach oer ús komôf en flecht.’
De antwurden meitsje him poer, mar hy hâldt him noch yn. Hy sil, wat er te sizzen hat, opbouwe lykas in arsjitekt de hannelssintra ûntwerpt.

Hy klimt yn it sintrum fan de stêd op ‘e sokkel fan it stânbyld fan kening Jerobeam I en begjint mei útset lûd: “Harkje, riken fan Samaria, nei myn wurden, wat de Heare te sizzen hat oer de folken rûnom…”
It eigen folk streamt ta, want as in profeet sa begjint, dan liket dat poermin foar de lju oer de grins.
‘Dit hat de Heare te sizzen: Fanwege al de misdieden fan de Arameeërs, giet dat hiele folk yn ballingskip.’
Der klinkt applaus.
‘Dit hat de Heare te sizzen: Fanwege al de misdieden fan de Filistinen, sil dat folk omkomme.’
Noch lûder applaus.
‘Dit hat de Heare te sizzen: Fanwege al de misdieden fan de Tyriërs… fan de Edomiten… fan de Ammoniten… fan de Moäbiten…’
Applaus en lûd jûchhei.
Amos hie syn gebou sawat klear: foar seis folken in grûnflier, fjouwer muorren en in treppen. No noch it fûnemint en it dak, Sion en Samaria.
‘Dit hat de Heare te sizzen: Fanwege al de misdieden fan Juda, slingerje Ik fjoer yn Sion, dat de wolkeklauwers fertarre.’
It applaus wie minder lûd, want Juda wie it bruorrefolk.
En doe kaam it: ‘Dit hat de Heare te sizzen: Fanwege al de misdieden fan Israel, sil Ik de grûn fan Samaria kreakje litte.’
It bleau stil, de earmen, flechtlingen en asylsikers bleauwen, want wat hiene sy te ferliezen? De riken loeken oan de skouders, kearden Amos de rêch ta en soene fuort. Mar hy gebea dat se weromkomme moasten. Syn gesach wie sa grut dat se har omkearden en harken nei: ‘Dat hinget mar om op ivoarene rêstbanken en jout him noflik del op rêstbêden. Jim sette de ûnheilsdei fier fan jim ôf, mar helje de hearskippij fan it geweld krekt nei jim ta.’
Geweld… ûnheilsdei.
Se lûke net mear oan de skouders, dy sakje.
Se keare Amos de rêch net ta, dy bûcht.
‘Jim âlje by it lûd fan de liere en miene dat jim David belykje kinne. Jim hiene in David nedich, mar jim kening kin him op gjin stikken nei belykje.’
Stilte.
‘Jim boarne en wurde hjit fan de drank, mar dat it folk fan Joazef de ûndergong yn de mjitte giet, lit jim kâld. Jim hiene in Joazef nedich, mar ik ha him yn hiel Samaria net fine kind.’
Stilte.
‘Dêrom geane jim as earsten de ballingskip yn.’
Deadske stilte.
It wie yn it jier 722 foar Kristus dat de Assyriërs Samaria ynnamen en it folk yn ballingskip fierden nei de omkriten fan Ninevé.

Jean-Honoré Fragonard

10. Sjonge
Liet fan Amos: 4 en 5

De wierheid hie in skelle stim:
‘It is in grut skandaal,
ûnskuldigen ferkeapje jim
foar twa kear in sandaal.
Jim slaan it jild yn stinzen op,
fertsjinje sels gjin stoer,
mar klauwe ’t yn mei swier geweld,
jim misdied is moarn oer.’

Mar oan de ein wie Amos’ lûd
fol fan in kommend heil:
‘Oer is de neare ballingskip,
God bringt syn folk op ’t peil
fan kening Davids hoederskip,
de greiden wurde grien,
de berchtop dript fan druvesop,
sjaloom foar elkenien.’

11. Lêze
Lukas 16, 19-31

12. Sjonge
Liet fan Lazarus: 1, 2 en 3
Wize: Tuskentiden 5

Yn de stêd mei al syn wiken
libje minsken troch de tiid,
yn de fila’s feestje riken,
mar de earmen kenne striid.

Sjoch de rike sûnder namme
yn it poarper, heech fan hert,
yn syn litten ûnbeskamme,
want de earmen sjocht er net.

Sjoch no Lazarus dêr sitten
mei de swolms oer hiel de lea,
hûnen kinne it net litte,
slikje oant syn wrede dea.

Gustave Doré

13. Ferkundiging 2

It hie him yn Samaria ôfspylje kind, op in treppen fan in boarch.
It hie him yn Snits ôfspylje kind, op in treppen fan in hearehûs.
It hie him op De Jouwer ôfspylje kind…
It spilet him noch hieltyd ôf yn de wrâld fan de 21ste ieu.

De rike mei in namme dy’t op it laptopskerm syn bankrekkening besjocht, dêr’t krekt in fette bonus opkommen is.
De earme sûnder namme dy’t al wer koarte wurdt op syn útkearing, om’t it regear mear op hat mei de kapitalisten yn de maatskippij as mei de sosjaal swakkeren.
De rike dy’t mei de rêch nei de achterstânswyk by de treppen fan syn fila oprint en net omsjocht nei dat folk.
De earme dy’t by it passearjen fan de filawyk omsjocht, mar neat ferwachtet.

Mar sjoch, de wrâld wurdt omkeard, want God sjocht om op in wize dy’t rjocht docht.
Dat is al begûn yn Egypte, doe’t er omseach nei it slavefolk en Mozes rôp.
Yn de úttocht út it slavelân, de trochtocht troch de Reade See en de woestyn en de yntocht yn it beloofde lân hat Jahweh it fûnemint lein foar de hiele takomst oant hjoed de dei ta.
God kearde mei Exodus de wrâld om.

Hy joech de earme in namme, Lazarus, wat betsjut dat God helpt.
De rike moast mei syn poarperen en linnense klean namleas troch it libben.

Hy liet de earme bringe by de heit fan in protte folken, by Abraham, om mei him út ‘e boarne
fan it libben te drinken.

En de rike ferwiisde Er by de treppen del nei de djipte fan de ierde, dêr’t er smachte fan de toarst.

En doe’t in klacht en in fraach út ‘e djipte opriisden, wie it Abraham dy’t ferwiisde nei Mozes en Amos, de man fan de Wet en de man fan it Profetewurd. Dy hiene de wei wiisd nei de earme, de flechtling en de asylsiker.
Mear hiene de broers fan de namleaze rike djiptebewenner net nedich: de Wet en de Profeten.

Rik de Vos

14. Sjonge
Liet fan Lazarus: 4, 5 en 6

Namleas dea giet ek de rike,
nettsjinsteande heech fan stân,
is it libben fan him wike
sûnder die as ûnderpân.

Sjoch no Lazarus dêr sitten
yn it ljocht nêst Abraham,
hy hat fan ellinde witten,
heart foargoed by heite stam.

Sjoch de rike sûnder namme
yn de lôge, lyts fan hert,
sûnder ûnderpân ferlamme,
dat it libben rikt er net.

Ferkundiging 3

Yn it noarden fan Chili wurdt mei man en macht nei de djipte boarre, 700 meter ûnder it ierdoerflak. Dêr sitte yn in hjitte en fochtige hel mynwurkers opsletten, net om’t se op ierde as egoïstyske riken libbe ha, mar fanwege in ramp.
Earme mynwurkers, dy’t ôfhinklik binne fan wat se troch in smelle buis taparte krije. Mar se wurde net oan har lot oerlitten, lykas Lazarus. Wylst rêdingwurkers dei en nacht yn it spier binne, saakkundigen fan de Nasa sels helpe, psychologen goede rie jouwe, sjocht de hiele wrâld yn spanning ta. Prachtich dochs? Lokkich de helpers, want sy sille, as de kniper op ‘e skine komt, ek holpen wurde… Lazarus… God helpt.
As de ferbliuwers yn de ûnderierdske hel oer in pear moannen hooplik nei boppen helle wurde, dan sil foar harren de ierde wêze as de himel en alle rêdingwurkers sille Abraham hjitte.

Mar hoe sit it dan mei dy miljoenen en nochris miljoenen, miskien wol in miljard Lazarussen, op it ierdoerflak sels. As de rike wrâld in foarbyld nimme soe oan de ynspannings fan Chileenske rêdingwurkers…
… dan soe gjin Lazarus honger mear ha en net mear stjerre oan malaria of aids
… dan soene de riken net mear telâne komme yn de hel fan heechmoed, egoïsme en selsferwyt
… dan soe Abraham de wei wize nei it beloofde lân
… dan soe Jozef silo’s bouwe litte fol mei nôt
… dan soe David op ‘e harpe spylje en sjonge dat Hear syn hoeder is
… dan soene alle folken optsjen nei Jeruzalem, de stêd fan David om de omkearde wrâld
te bewûnderjen
… dan soe de wrâld feroarje yn Amos syn paradyslike oaze
… dan soe De Jouwer ien fan de plakken yn it paradys wêze
… dan soe de Menniste gemeente fan De Jouwer hearre by de bewenners fan dat paradys
Amen

16. Oargelspul

17. Sjonge
Liet fan Jeruzalem: 1, 2, 3, 4 en 5
Wize: Tuskentiden 1

Jeruzalem, dit is de dei
dat God syn gloarje komt,
it ljocht streamt út it tsjuster wei,
it neare lûd ferstomt.

De folken tsjogge nei dy op,
de keningen foaroan
en klear klinkt elke freugderop,
in symfony dy moarn.

Jeruzalem, de fleur deryn,
sjedêr dyn eigen bern
út alle streken fan de wyn,
har blydskip is te sjen.

De seeën weagje rykdom oan,
it keninklike goud,
de mirre, wijreek foar dyn soan,
’t is him wol tafertroud.

Jeruzalem, dit is de dei
datst bist yn fyndoek klaaid,
de brêgeman nimt ienheid mei,
foar ivich bist syn breid.

18. Us Heit

Us Heit yn ‘e himel,
lit jo namme hillige wurde,
lit jo keninkryk komme,
lit jo wil dien wurde
op ierde likegoed as yn de himel.
Jou ús hjoed ús deistich brea
en ferjou ús ús skulden,
sa’t ek wy ús skuldners ferjûn hawwe;
en lit ús net yn fersiking komme,
mar ferlos ús fan ‘e kweade.
Want fan jo is it keninkryk
en de krêft
en de hearlikheid
oant yn ivichheid.
Amen

19. Sjonge
Psalm 146:5

20. Seine

Wy ha oan it begjin útsprutsen dat wy de tsjinst holden
yn de namme fan de Hear.
Mei deselde namme beslute wy de tsjinst:
Dat de Hear, Ivich Kening, ús liede mei
op it paad nei de omkearde wrâld,
dat de frede fan Jezus Kristus mei ús reizget
en dat de Hillige Geast ús ûnderweis besielet.

21. Sjonge
Liet 456: 3

1. Tarissing

Sa’t yn it ferline ús bruorren en susters
by elkoar kamen yn de romte fan de natuer,
sa komme wy no ek by elkoar, mar der is ferskil.
Sa moasten wol fanwege ferfolging,
wy meie dit bûtenfeest fiere.

Dêrby sprekke wy út dat ús feestfreugde stiet
yn it teken fan de Hear fan himel en ierde,
dy’t de gaos skieden hat fan it libben,
libben jout oan minske, dier en plant
mei as doel dat de hiele skepping útrint
op it feest fan de ivichheid.
Amen

2. Sjonge
Liet fan it feest: 1, 2, 3, 4, 5 en 6
Wize: Tuskentiden 1

De freugde liedt ús nei dit hiem,
de wike troch it plak
fan ’t deistich wurk mei ynmoed dien,
dat is it boerefak.

De pleats jout mins en dier beskûl
as ’t kâld oer ’t miedlân strykt,
mar foar de boer bliuwt bodzjen doel,
wat wyks net fan him wykt.

Dit hûs fan hout en stiennen hat
oerlibbe stoarm en striid,
it tsjûget fan de boude skat
troch folk út earder tiid.

It folk fan hjoed komt dizze snein
op ’t hiem foar wurd en sang,
it lêste is noch lang net sein,
de freugde duorret lang.

De freugde fan in lange dei:
yn ’t gea fan gers en blom,
dit hiemfeest is de ein fan wei,
de Geast, kom dêr mar om.

De Geast waait ús de leafde oan,
in dûbel feest wurdt fierd:
de heit ferwolkommet de soan
en hark, in brulloftsliet.

3. Foar de bern

– Feest op it boerehiem
– Wat fine jim it moaiste feest?
– Wat heart by in feest?
– Ballon falle litte: gjin feest.
– Ballon opblaze.
– Ballon sweeft: in feest is om te sweven, licht fan freugde.
– De Geast.

4. Sjonge
Feestliet

5. Gebed

Hear fan himel en ierde, it is hjoed feest,
de jonges en famkes ha derfan songen.
Wy fiere hjoed dit feest bûten de tsjerke,
mei it sicht op it griene gers en de blauwe loft.
Wy tankje jo foar dit sicht op jo skepping.

Wy freegje oft de Geast ús oanwaaie wol
sa as wy lucht yn de ballonnen blaze.
Want dan kinne wy sweve op muzyk, liet en wurd.
Of om it oars te sizzen: jou ús de godlike ynspiraasje.
Dan rinne wy net stadich leech as in ballon,
mar bliuwe fol fan de Hillige Geast.
Dan sil de Menniste gemeente fan De Jouwer
en omkriten omheechgean as in loftballon,
sa as op ‘e ballonfeesten.
Dan sil foar elkenien sichtber wêze
dat de Hillige Geast wurksum is ûnder ús minsken,
de geast fan hope, leauwe en leafde.

Wy freegje foar de minsken dy’t hjir net wêze kinne,
de âlderen en de siken.
Wy fiele ús ferbûn mei har.
Meie se har ek ferbûn fiele mei ús.
Amen

6. Ynlieding

It libben is as de seizoenen: it heechliet fan de simmer en de kleisang fan de winter.
It libben is as it waar: it ljocht fan de sinne en it skaad fan de wolken.

Wy kinne it ek mei Preker sizze:
Der is in tiid fan skriemen en in tiid fan laitsjen,
in tiid om te gûlen en in tiid om te dûnsjen.

In tiid foar de persoan allinnich en in tiid yn de húshâlding en yn de gemeente.
Dy ferskillende tiden sil elkenien oer meiprate kinne.

Noch net sa lang lyn wie yn de Fermanje plak te min
by de ôfskietsjinst fan Hylke Hanje, in tiid om te gûlen,
mar tagelyk in tiid om yn tankberens op syn libben werom te sjen.
En op dizze heechsimmersnein fiere wy it bûtenfeest
op it hiem fan syn broer. In tiid om te dûnsjen?
Yn alle gefallen in tiid om muzyk te meitsjen en lieten te sjongen
oer ús foargongers fan tusken de trije- en twatûzen jier lyn:
Kening David dy’t foar de arke út dûnse
De dichter fan Heechliet dy’t sjongt fan de leafde
De heit fan de beide soannen, de iverige âldste en de ferlerne jongste
Mar ek alle oprjochte neisten dy’t ús foargien binne nei it brulloftsfeest fan it Laam.

It sil de ierde net wêze of by elk sinnich feest driuwt wol in wolk oan:
David de sinne en Michal de wolk
De jongste soan de sinne, de âldste de wolk
It leafdespear de sinne, de keaper fan leafde de wolk

Mar oan de ein fan alle ierdske tiden is de himel blau, de kleur fan Gods kleed,
en komt de gemeente as breid yn blinkend wyt linnen, it wyt fan de goede dieden.

7. Sjonge
Liet fan de trou
Wize: Tuskentiden 1

De skepping giet it libben troch,
God makke it begjin
en jout syn leafde altyd noch
yn mannichfâlde sin.

De hiele skepping jout in byld
fan mannichfâld yn ien,
it is de Geast dy’t Him ferdielt,
sa wurdt syn trou ferstien.

It sân wjerkeatst syn himelsk ljocht,
syn wêzen is loftblau,
dat wêr’t de minskegeast ek sjocht,
jout God syn wjerglâns ôf.

Ferblinet it lemieren ús
of falt op jûn it skaad,
God soarget foar in feilich thús
en fiert ús oer syn paad.

8. Lêze
2 Samuël 6, 12-16

9. Ferkundiging 1

Hoewol’t wy wiis binne mei ús auto, rint it libben net op rôltsjes. Wy bedoele dan dat it libben soms dreech is. Mar wa’t letterlik altyd op rôltsjes giet, tusken de tsjillen sit, ferliest syn kondysje, it draachfermogen en giet net mear dûnsjend troch it libben.

Dat hat kening David ek ûnderfûn. Wis, hy dûnse wol foar de arke út, de troan fan God, om dy werom te bringen nei Jeruzalem. Mar dat die er yn generaalsunifoarm. Boppedat hied er de arke op in wein sette litten, op rôltsjes. Dat rûn folslein út ‘e hân, want doe’t de wein troch in kûle hompte, stiek Oezza de hân út om him te kearen. Yn plak fan in feest, waard it in begraffenisstaasje fanwege de ûnferwachte dea fan Oezza.

De twadde kear wurdt it wol in feest. Want no lit kening David him oansprekke troch de Toara, de fingerwizings fan God. Dêr stiet de opdracht yn om de arke te dragen. Gjin rôltsjes mear, mar skouders derûnder. Grutter draachfermogen is der net. En wa’t op ‘e skouders droegen wurdt, kin de wrâld oersjen. David hat syn generaalsunifoarm yn it paleis litten en hat in wite efod oan, in skoudermantel. Hy dûnset út alle macht foaroan as foarst, mar tagelyk troch syn klean en syn dwaan en litten ien mei it folk.
En sjedêr, wa’t út ‘e hichte op him delsjocht. Syn frou Michal, de dochter fan kening Saul, yn de rol fan wolk foar de sinne. Sy hat poer de gek mei dy slavinnekening. Watfoar kening dûnset no mei slavinnen?
Michal, dat docht allinnich in messiaanske kening mei in wite mantel om de skouders, in kening dy’t syn folk op hannen draacht. En it folk draacht him op ‘e skouders, dat er oer it lân hinne sjen kin nei de takomst. In kening mei fisy.
David dûnset troch en oan de ein fan it feest dielt er de tekens fan bôle en wyn út. Bôle foar it deistich bestean en wyn foar it feest. Tsjoch… proast!

Noch ien fraach: hoefolle messiaanske politisy soene wy yn ús lân ha? As it der mar fiif wiene, dan soe Nederlân de tinte út swinge.

10. Sjonge
David dûnset (sjonggroep mei gitaar en gemeente)

11. Lêze
Lukas 15, 22-28a

12. Ferkundiging 2

Jim as Menniste gemeente fan De Jouwer wurkje trou op ‘e buorkerij fan de Heit. Troch de wike ha jim allerhande aktiviteiten om it spul draaiende te hâlden. En sneins komme jim by elkoar om it spul te oersjen mei it each op ‘e takomst. Want jim leauwe noch altyd yn in goede opbringst. De Heit is wiis mei jim ynset, dêr is gjin twivel oer.
Jim ha se gean sjoen, de minsken dy’t earst mei jim op it boerespul wurken, mar der skjin genôch fan krigen:
‘Wat deale, de wrâld is grutter en hat mear te bieden as de Menniste tsjerke op De Jouwer.’ Jim seagen harren gean, mei pine yn it hert, want it hiene jim broers en susters west. Mei’t sy it spul de rêch takearden, waard it foar jim dreger om it spul fan de Heit draaiende te hâlden, mar jim bodden troch.
De berjochten dy’t jim berikten fan de eardere broers en susters lieten gjin twivel ta: sy hiene it poerbêst yn de grutte wrâld, hoegden net op ‘e bargen te passen en út ‘e trôch te iten.
Jim begûnen te twivelen oer jim eigen situaasje op it spul fan de Heit. Want as it yn de grutte wrâld poerbêst wie, wêrom soene jim dan op it spul bliuwe? Mar jim bodden troch, de hiele wike en alle sneinen, want jim woene de Heit net teloarstelle.
Op in dei stelden jim de Heit foar om in feest te organisearjen, op it hiem, want as de muzyk oer it gea klonk, dan wie der kâns dat de eardere broers en susters it hearden en der wer by kamen. De Heit fûn it poerbêst.
En sa barde, it feest begûn mei de dûnsjende David foar de arke. No sjogge jim as âldste soannen en dochters de kant út fan de wrâld oft de jongste soannen en dochters al yn sicht komme. Hoe soene jim jaloersk wêze op ‘e wrâld? Want jim fiere it feest fan de Heit. Mar de jongste soannen en dochters kamen net werom, mar wol koe de Menniste gemeente fan De Jouwer fjouwer nije leden wolkom hjitte. In reden om feest te fieren. Tsjoch, proast!

Rembrandt

13. Sjonge
Sit net yn noed (sjonggroep mei gitaar)

14. Lêze
Heechliet 8, 5-7

15. Ferkundiging 3

De kening hat dûnse op it feest fan de arke. It wie it feest fan de wei.
Op it feest fan de Heit wiene beide broers wolkom. It wie it feest fan it wolkom, oer de wei nei hûs.
Kening, Heit… en mem dan? Foar de ‘âlde Heit’ oer stiet de jonge mem. Beide binne skeppers fan libben. De Heit skoep de earste man út it stof fan de ierde en de earste frou út ‘e ribbe fan de man. Yn de mem groeit nij libben en út har komt nij libben fuort, sadat it libbensproses trochgean kin. Under de apelbeam komt it bern op ‘e wrâld. Yn Heechliet is dat net de beam fan kennis fan goed en kwea, mar de beam fan it libben. Want as de mem de earms yn leafde om har bern hinneslacht, kin der gjin kweamacht bykomme. Hoewol’t de nâlestring trochknipt is, bliuwt it bern troch de geast fan de leafde mei de mem ferbûn oant syn lêste siken ta.
Gelokkich de mem dy’t loslitte kin. Nee, de jongste soan freget har net om syn erfdiel om himsels yn it wrâldske libben te smiten, it paad fan hoer nei hoer. It belanget no de dochter oan, dy’t nei de woestynperioade, de tarieding op it libben, har leafste fûn hat en op syn skouder leunt: “Goed datst my loslitst, mem, want de leafde is like sterk as de dea. Dêrom fielt it as hat de dea gjin macht oer my. Ik stean yn de brân fan de leafde, it binne hillige flammen, dy’t troch gjin wetterstream út te krijen binne.”
“Mar famke, wêr giest hinne?”
“Mei myn leafste de wrâld yn, mem.”
“Mar faam, de wrâld is sa grut.”
“Foar de leafde kin de wrâld net grut genôch wêze.”
“Wat sikest yn de wrâld, myn dochter?”
“Oars net as wat harmoniearret mei de leafde.”
“Ut leafde lit ik dy gean, mar wêr silst útkomme?”
“Yn it lân fan de belofte, dêr’t de brulloft ûnder de apelbeam fierd wurdt… wolkom, mem.”
“Ik sil derby wêze, myn dochter, want ûnder de apelbeam ha ‘k dy ûntfongen, de beam fan it libben.”
En sa gie it libben fan apelbeam nei apelbeam, fan berte nei brulloft, dêr’t de mem tsjûge waard foar de dochter, omdat se troch de geast fan de leafde ferbûn bleauwen. It feest fan de leafde. Tsjoch, proast!

Rembrandt

16. Sjonge
Set my as in segel (sjonggroep)

Set my as in segel op dyn hert,
byn my mei it sieraad fan dyn namme,
want de leafd’ is as de dea sa sterk,
like hurd as ’t deaderyk dat oan ús fret,
is de hertstocht dy’t yn ús ûntflammet,
wjerljocht dy’t de nacht yn flammen set.
Leafde is de dûns fan libben fjoer,
wetterstreamen kinne har net dwêste,
noch de hege seeën wyld oerstjoer.
Al hie immen syn fermogen foar har oer,
foar de leafde, leafste jildt it bêste,
do en ik, de pearel oan har snoer.

17. Lêze
Iepenbiering 19, 6-8

18. Sjonge
Liet fan Jeruzalem
Wize: Tuskentiden 1

Jeruzalem, dit is de dei
dat God syn gloarje komt,
it ljocht streamt út it tsjuster wei,
it neare lûd ferstomt.

De folken tsjogge nei dy op,
de keningen foaroan
en klear klinkt elke freugderop,
in symfony dy moarn.

Jeruzalem, de fleur deryn,
sjedêr dyn eigen bern
út alle streken fan de wyn,
har blydskip is te sjen.

De seeën weagje rykdom oan,
it keninklike goud,
de mirre, wijreek foar dyn soan,
’t is him wol tafertroud.

Jeruzalem, dit is de dei
datst bist yn fyndoek klaaid,
de brêgeman nimt ienheid mei,
foar ivich bist syn breid.

19. Ferkundiging 4

It giet fan arkefeest nei wolkomsfeest nei brulloftsfeest om út te kommen by de klimaks: it himelske brulloftsfeest.
Leau ik yn sa’n feest? Ja, want op 4 juny ha wy sawat sa’n brulloftsfeest belibbe, dat fan ús dochter Jacoba en skoansoan Wiebren. De hiele wrâld wie op dat feest oanwêzich: Melanesiërs fan de Salomonseilannen yn de Stille Oseaan, swarte minsken út Malawi yn Afrika, yndianen út Amearika en gean samar troch. Net yn it stal fan minsken, mar yn harren muzyk, lieten, leauwe en rituelen. Hoewol… der wiene wol twa froulju dy’t har yn de rituelen fan de yndianen ferdjippe hiene en mei brêgeman en breid de fredespipe smookten.
De jûns yn de midsieuske tsjerke fan Swichum waarden mei wurd en byld de libbens fan brêgeman en breid ferbûn mei de leafde fan Heechliet: ‘Wetterstreamen kinne de leafde net dwêste, rivieren kinne har net fuortspiele. Set my as in segel op dyn hert, as in segel op dyn earm… as in segel om dyn finger.’
En foar’t de ringen om de fingers skoden, stiene se foar elkoar en ferklearren se elkoar op it beamerskerm yn byld en wurd de leafde. Oan de ein song Jacoba in selsmakke liet foar har leafste, dat troch de treflike akoestyk in sawat himelske klank krige. Wite doekjes skoden oer de wangen om de triennen op te heinen.
Jawis, ast dat as heit en foargonger meimakke hast, leaust yn in himelsk brulloftsfeest, wêr’t dat feest ek is: ûnder de apelbeam dêr’t it heechste liet songen wurdt, op ‘e buorkerij fan de âlde heit, op ‘e wei nei Jeruzalem dêr’t de arke lâns droegen wurdt… of hjir op it hiem fan Jouke Hanje yn Skarsterbrêge.
Jehannes, de skriuwer fan Iepenbiering siet oan de kust fan it eilân Patmos en boppe de Middellânske See ljochten de bylden en lûden fan it himelske brulloftsfeest op. It Laam as suver byld fan God de Heit en de Soan is de brêgeman en de wrâldwide gemeente fan trouwe bruorren en susters is de breid. In prachtich wyt kleed as teken fan de goede dieden kriget sy om de skouders. Lûden klinke op as fan rûzjende wetterfloeden en bolderjende tonger, mar ierdske rampen kinne de brulloft net mear bedriigje, allinnich in swakke echo klinkt noch nei.
Boppe alles út sjongt de breid har leafdesliet foar de brêgeman, want neat giet boppe de leafde. Menniste breid fan De Jouwer, lit ús drinke op it brulloftsfeest fan de leafde. Tsjoch, proast!

Marc Chagall

20. Wietse sjongt en spilet
Menniste Blues

21. Sjonge
God fan fier en hein (sjonggroep mei piano en gemeente)

God fan fier en hein ús Heit,
dat wy hilligje jo namme,
ûnder ús sa faak ûntwijd,
troch jo eigen bern beskamme.

Bûch de folken nei jo wet,
lit jo ryk op ierde komme.
Byn jo wil ús op it hert
en wy sykhelje ferromme.

Jou ús hjoed ús deistich brea
en ferjou wat wy misdiene,
sa’t ek wy ferjûn ha, Hear,
al dy’t skuldich foar ús stiene.

Lit oer ús gjin neare nacht,
lied ús net yn blyn begearen.
Binne wy yn duvels macht,
Hear, ferlos ús fan ‘e kweade.

God fan fier en hein ús Heit,
wûnder heimnis is jo namme,
grut yn krêft en hearlikheid,
oant yn alle tiden. Amen

22. Seine

Wy geane fan it hiem ôf wer op hûs oan,
noch swevend op ‘e wyn fan de Geast.

Mei God de Heit ús syn seine jaan,
Jezus, de Soan, syn leafde
en meie wy bliuwend besiele wurde
troch de Hillige Geast.

23. Sjonge
De frede fan de greiden (sjonggroep en gemeente)

De frede fan de greiden wês oer dy,
de frede fan mar en lân;
de frede fan de loften wês oer dy,
de frede fan waad en strân.
Djippe frede mei komme oer dy.
Mei Gods frede no groeie yn dy.