februari 8, 2019
fan ûnbekend*
Hy wist wol wa’t syn âlde pake wie,
de strider mei deselde namme:
Cato, ’t siet him yn it bloed,
in stream troch generaasjes hinne,
nea ha sy har skamme.
Hy wist wol wêr’t er yn ’t bestean foar stie,
soe nea foar senatoaren wike;
neffens âlde pakes moed
liet hy gjin kâns op winnen rinne,
rûn dan ek oer liken.
Hy hie it net op konsul Caesar stean,
oarsom koe dy syn bloed wol drinke;
Cato rûn dêrtroch gefaar
om yn de finzenis te kommen…
koed er fierder sinke?
Hy hie ’t wol hân, woe nei de djipte gean
troch eigen hân, ree om te snijen,
’t barde mei in breed gebaar;
syn freonen wiene as ferstomme…
rûnom wie djip swijen.
Byld ‘Cato Uticensis’
februari 1, 2019
fan ûnbekend*
‘En fierder bin ik fan betinken
dat Cartago fan de ierde moat.’
De sprekker wie sa hurd as stien,
in rots dy’t yn de brâning stie
yn Rome, mar ek fier dêrbûten:
hy focht tsjin lúkse foar de sier,
hat Hannibal as fijân moete.
Dy fjildhear teach nei ’t noarden ta,
brocht oaljefanten yn de striid,
dy’t kâldwei oer de bergen stampten;
doe’t Cato’s leger kaam yn ’t spier,
wie ’t dien: it bistefolk ferkrampte.
‘En fierder bin ik fan betinken
dat Cartago fan de ierde moat.’
De kramp sloech oer op Cato sels:
syn strang bewâld, as iis sa kâld,
koe by it folk gjin sprekken lije;
Atene’s keunst fûn hy fertier,
syn dokters woed er leaver mije.
Foar dokter spile hy leafst sels
mei frou of soan as syn pasjint,
sy moasten nei advizen hearre
dy’t sloegen op de klier en nier
en soene dêrtroch kâldwei stjerre.
* Yllustraasje ‘Cato Censorius’