september 4, 2020
fan Paolo Veronese*
Sy holden djipgeand fan elkoar,
Kephalos en Prokris;
goadinne Eos fan de dage
kaam dertusken, fûn by him gehoar.
Sy rekken dêrom út elkoar,
Kephalos en Prokris;
hy krige spyt en kaam mei fragen
by syn frou: gie sy ek mei in oar?
Dus spile hy in oare rol,
Kephalos nei Prokris;
sy liet har troch ‘dy man’ behage,
doe’t it útkaam, skeat it by har fol.
Fertrouwe koe sy him net mear,
Kephalos liet Prokris
allinnich, gie op jacht, sy folge
him, doe smiet hy nei in proai syn spear.
De proai wie net in rekke dier,
Kephalos hie Prokris
de dea oandien, hy waard oanklage,
syn ferballingsoard lei withoefier.
* Paolo Veronese (1528-1588)
Skilderij ‘Kephalos en Prokris’
augustus 28, 2020
fan Jean-Baptiste Regnault*
Kentauros foel op merjes,
makke mear as trije swier,
sadat der wêzens berne waarden
dy’t heal minske wiene en heal dier.
It boppelichem minske,
romp en poaten fan in hynst,
sa waarden hynderminsken berne,
yn de wrâld fan mins en dier in fynst.
Kentauros joech syn namme
troch oan alle bistebern,
sy moasten oan har lichem wenne…
elkenien woe de Kentauren sjen.
Sy sûpten harren dronken,
taasten samar froulju oan
en makken swier de frije fammen,
fûnen ’t bûtenwenstige gewoan.
Behalve Cheiron, master
fan Achilles, goed fan hert,
hy hat him foar syn bruorren skamme,
mar oerlibbe ’t yn de oarloch net.
* Jean-Baptiste Regnault (1754-1829)
Skilderij ‘Achilles krijt les fan Cheiron’
