april 9, 2021
fan Elisabetta Sirani*
Doe’t Caesar oan de macht kaam,
die har heit himsels tekoart,
hy woe net libje fan genede,
dêrfoar wie tefolle bard,
mei ’t stjerren hie er frede.
Doe’t Porcia mei Brutus
troude, snie sy yn har hûd
as bluodrich teken fan har stipe,
wat ek tsjûge fan har moed,
har geast hat sy sa slipe.
Doe’t Caesar oan syn ein kaam,
die har man himsels tekoart,
wat moast sy dêrnei noch allinne?
Stjerren wie har iennichst part…
nei twa kear moast dat kinne.
* Elisabetta Sirani (1638-1665)
Skilderij ‘Porcia ferwûnet har bil’
april 2, 2021
fan Arent de Gelder*
Pomona wie in moaie nimf,
goadinne fan de fruchten,
dy’t sy rûnom groeie liet,
sy hie gjin each foar wat dan ek,
har eigen smakken swiet.
Vertumnus gie ek troch foar god
fan wat oan beammen groeide,
hy hie in eachje op ien frucht
dy’t nimf wie en Pomona hiet,
sy hie gjin each foar wa dan ek,
al song er syn swiet liet.
Vertumnus transformearre him:
hy waard in âlde frijster,
joech heech op fan wa’t er wie,
in kreaze jongeman, ek god,
doe wist Pomona rie:
Sy plôke fluch dy iene frucht,
waard fan Vertumnus frijster,
dy’t foar har mear wie as lucht.
* Arent de Gelder (1645-1725)
Skilderij ‘Vertumnus en Pomona’
