februari 2, 2021
van Jean-Léon Gérôme*
Een hond te midden van de honden,
op die wijze leefde hij,
nadat hij wijs geworden was
door het schandaal met kapitaal…
hij heeft zijn onderdak gevonden.
Een ton bood tegen zon en regen
hem bescherming dag en nacht,
hij voelde zich zoals hij was:
gelukkig met zijn kom en nap,
wat hij beschouwde als een zegen.
Een zegen vond hij masturberen,
wat hem ook gegeven was
als man, een climax van geluk,
hij deed het vaak in ’t openbaar,
geen argument kon ’t wrijven keren.
Kon hij zijn honger ook maar stillen
door te wrijven op zijn maag,
dat was zijn tegenargument,
zichzelf voorzien, dus autarkie…
wie zou geen eigen wijsheid willen?
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Diogenes’
januari 26, 2021
van Jean-Léon Gérôme*
Zijn hond gebruikt hij voor ’t genot,
verbeeldend wat hij graag zou willen:
vliegensvlug zijn wegen gaan,
terwijl voor hem de tijd blijft staan,
zo waant hij zich een aardse god.
Maar Allah blijft het Eén en Al,
die hij beslist gehoorzaam nadert,
zich diep buigend voor zijn wil;
door ’t heilig woord wordt ieder stil,
waarna het voor hem wezen zal.
De waterpijp is gauw gevuld,
verbeeldend kan hij dan genieten
van wat voortkomt uit zijn geest,
zoals het vroeger is geweest,
hij is met ’t één en al vervuld.
Zijn hond deelt mee in het genot,
hij zou voor ’t dier niets anders willen
dan voor godshond door te gaan.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Arnaut en zijn hond’