augustus 10, 2021
van Jean-Léon Gérôme*
Hij had zijn plicht verricht,
waarna hij rust kon nemen
met zijn hoofd op ’t zachte lijf,
geen alledaags gezicht.
Een doorn was het begin
van vriendschap tussen lijven
die verschilden zoals dag
en nacht, eruit en -in.
Eruit ging eerst de doorn,
die poot en lijf verstijfde,
toen kwam zijn gevoel erin
van dankbaarheid na toorn.
Hij had gevoel voor pijn
van mens en dier, wat gaf het
wie het was, want leed stak diep,
het ging om samenzijn.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Hiëronymus en de leeuw’
augustus 3, 2021
van Jean-Léon Gérôme*
De kop is voor de mens gesloten,
geven kon hij slechts de naam
in opdracht van de Schepper,
zo men leest uit het begin:
leeuw… in ’t dierenrijk voornaam.
Toch kan men door de evolutie,
waaruit ook de mensheid stamt,
het leeuwenbrein bevatten,
niet volledig, een begin:
leeuw en mens in vuur dat vlamt…
… voor ’t koningschap, zucht om te heersen,
majesteitelijk van aard,
met uitzicht op de hemel,
waar de zon kleurt rood van zin…
heerszucht gaat met bloed gepaard.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Twee Majesteiten’