oktober 5, 2021
van Thomas Moran*
Noem de namen van de zwarten
die op zee verdronken zijn,
nog liever dát dan slaaf te zijn,
de zon zonk met hun lichaam mee,
voor hen ging die voor altijd onder:
vriendschap in de woeste zee.
Noem de namen van de roden
die voor blanken roder zijn
dan bloed omdat zij minder zijn
dan mensen met een blanke huid,
de zon ging bloedrood voor hen onder,
teken dat hun licht was uit.
Laat de zee en aarde noemen
wie al lang vergeten zijn,
maar als geheel in leven zijn;
de blanken kleuren zelf bloedrood,
hun zwart verleden gaat ten onder,
vriendschap rijst op uit de dood.
* Thomas Moran (1837-1926)
Schilderij ‘Woeste zee’
Schilderij ‘Zonsondergang’
september 28, 2021
van Thomas Moran*
Wat beweegt een mens op golven
hoger dan zijn lengte is?
Niets anders dan zijn evenwicht,
want anders gaat het mis.
Langer blijft hij er dan even,
anders mist hij er de zon,
die telkens op- en ondergaat,
voor ’t licht de eerste bron.
Ondergang blijft in gedachten
met de zon in evenwicht;
zolang de zee hem bezighoudt,
is hij op ’t licht gericht.
Ook het maanlicht tussen wolken
spreekt hem in gedachten aan,
totdat een wrak zijn ogen raakt,
dan blijft hij niet meer staan.
* Thomas Moran (1837-1926)
Schilderij ‘Zonsondergang’
Schilderij ‘Scheepswrak bij maanlicht’
