november 23, 2021
van Thomas Moran*
Het heeft niets van een fort
zo tussen kalme zee en strand,
hoewel het vaartuig jarenlang
de hoogste golven had weerstaan,
waaraan heeft het geschort?
Het was uit koers geraakt,
kwam in de branding, stuurloos op
het strand; na jarenlange vaart
trok ’t wrak de commentaren aan:
de stuurman werd gekraakt…
… door stuurlui op het strand,
die imiteerden golf na golf,
zoals die kraakten plank na plank,
als eerste ging het schip eraan…
de stuurman bleef aan land.
Een stuurman, onderdak
op zee, houdt zelden op de kust
zijn blik gericht en blijft op koers,
maar koerst hij op de branding aan,
dan wordt hij ook tot wrak.
* Thomas Moran (1837-1926)
Schilderij ‘Strandscène op Fort George Eiland’
november 16, 2021
van Thomas Moran*
De verte laat de wasem zien
van de grote blauwe bron,
die overloopt van hoog naar laag
en vult het meertje bovendien.
Waar dient daarboven anders voor
dan beneden te voorzien
van water dat voortdurend stroomt
en vult zowel het oog als oor.
Geen indruk is zo sterk als hier:
diepe bedding voor de stroom
die slingert door het innerlijk,
geeft energie aan elke spier.
Vermoeidheid kent de mens hier niet,
lopend komt hij bij de bron,
die wasemt door de eeuwen heen
en hem volop van zin voorziet.
* Thomas Moran (1837-1926)
Schilderij ‘De grote blauwe bron’