november 27, 2024
van William Holman Hunt*
De volle maan die helder schijnt,
houdt zijn gezicht verborgen
in de nacht die onverwacht
zal komen als doortrapte dief,
die heeft materie lief.
De deur die overwoekerd is,
al jaren niet geopend,
wordt door hem niet ingetrapt,
hij houdt het bij die ene klop
en voet bij stuk, geen schop.
De maan krijgt concurrentie van
de lamp, in deze wereld
licht dat doordringt in de nacht
van ieder die in stilte lijdt
en buiten mensen mijdt.
Een licht gaat dan van binnen op,
waardoor de deur zich opent
zonder dat er wordt getrapt
door hem die eerst leek op een dief,
hij heeft de mensheid lief.
* William Holman Hunt (1827-1910)
Schilderij ‘Het licht der wereld’
november 19, 2024
van Edward Burne-Jones*
Kon hij wel weten dat zij sliepen
in het dichte doornenwoud?
Hij had geen kennis van vervlogen tijd,
alleen van hier… en nu is aangebroken
zijn moment aan haar gewijd.
Kon hij wel voelen dat zij sliep en
al een eeuw geslapen had?
Het laatste was voor hem vervlogen tijd,
waarmee hij uit ervaring had gebroken,
wat voortvarend voor hem pleit.
Hij voelde aan de doornenstruiken
dat zij wisten van de slaap,
ze lieten hun geweten spreken door
te kruipen waar ze konden komen,
daarna volgde hij hun spoor.
Zo kon hij torenhoog bereiken,
vliegensvlug ook, haar die sliep
en droomde van de tijd van heden, die
meteen verscheen voor beiden, samen
met de toekomst zijn het drie.
* Edward Burne-Jones (1833-1898)
Schilderij ‘De prins in het woud van doornenstruiken’