oktober 18, 2022
van Andrew Wyeth*
Het dode gras was geen probleem,
dat hoorde bij het jaargetij,
de neergang van ’t natuurlijk leven,
met zijn schep was hij er gauwer door
dan gravend in het leem.
Hij groef al jaren in de grond
de rechthoek voor een hij of zij,
voor hem was ’t onderscheid niet nodig,
uitgezonderd was een kind, wat hij
op zich diepgravend vond.
Dat graafwerk kostte minder tijd,
wat voor zijn rug voordelig was,
toch kon hij aan ’t idee niet wennen
dat de neergang vóór de tijd al kwam,
zo’n kind was alles kwijt.
Nu hij al ver gevorderd was,
vroeg hij zich soms bij ’t graven af
of voor hem onderscheid zou gelden,
hij die had gegraven graf na graf…
’t probleem was niet het gras.
* Andrew Wyeth (1917-2009)
Schilderij ‘De grafdelver’et
oktober 11, 2022
van Andrew Wyeth*
Er is een spoor getrokken
langs het oude olievat
dat hij heeft opgescharreld
voor een nieuw bestaan…
de klant is net vertrokken.
Als fan van de kastanje
die al jong zijn voorkeur had,
begon hij aan zijn handel
om ervoor te gaan,
hij had het land aan franje.
Vandaar hield hij het simpel:
poffen in een blikken schaal
die hij ook opgescharreld
had, het vuur nog aan
en weg was elke rimpel…
… van klanten met hun zorgen,
door kastanjes in hun maag
voor een bruine, gladde handel,
sporen van de baan…
en hij kijkt uit naar morgen.
* Andrew Wyeth (1917-2009)
Schilderij ‘Geroosterde kastanjes’