januari 24, 2023
van Charles Frederic Ulrich*
Zij staat met bonzend hart te wachten
met haar hand klaar voor de klop,
ze doet het wel in opdracht,
maar toch loopt de spanning op.
Haar broer kwam met zijn witte rozen
bij haar met daarbij een brief,
zij moest die wel bezorgen,
want zij was nu eenmaal lief.
Terwijl zij in versleten plunje
onderweg was met de post,
bedacht zij wie nu lief is…
van de post was hij verlost.
Meteen na ’t kloppen zou zij komen
in een jurk als sneeuw zo wit,
welnee, zo wit als rozen,
want zij weet wel hoe het zit.
Haar broer heeft beide uitgekozen:
voor de post moet zij het doen,
voor haar zijn witte rozen,
later geeft hij haar een zoen.
* Charles Frederic Ulrich (1858-1908)
Schilderij ‘De brief’
januari 17, 2023
van Charles Frederic Ulrich*
Doorzichtig is hun dagelijks bestaan:
van zes tot zes, het zijn er twaalf
die zittend worden doorgebracht
met zeven aan de tafel…
’t komt niet op spierkracht aan.
De ademhaling vergt van hen de kracht
om elke dag maar door te gaan,
eerst in en daarna langzaam uit
om ’t glas in vorm te blazen…
men hoort van hen geen klacht.
Zij zitten, hoeven niet te staan of gaan,
hun longen gaan een leven mee,
gereedschap in het eigen lijf
voor ’t vormen van doorzichtig
glas, helder is hun baan.
En blazen zij de laatste adem uit,
dan is de dag voorbij, ’t geluid
verstomt, ’t begint weer na de nacht.
* Charles Frederic Ulrich (1858-1908)
Schilderij ‘De glasblazers’