Archive for the Jereims category

Ze wacht al vele jaren
op haar Odysseus die door de tijd
gejaagd de rust van thuis niet vindt.

Zijn voeten zijn haar handen
die bewegen wevend op de vlucht
voor jagers, schietend op haar hart.

Hun pijlen klinken, geuren,
blinken, tekens van een blinde drift,
maar suizen aan het doel voorbij.

Want Penelopes handen
weven draad voor draad haar liefdeskleed
tot rood de zon de einder raakt.

Er komt geen einde aan het
kleed dat ’s nachts weer eindigt bij ’t begin,
de dag waarop zij liefde weeft.

* Schilderij ‘Penelope en haar vrijers’
(1912 – 129,8 x 188 cm.)

Haar gezicht vol met emotie
houdt zij nog in evenwicht;
nu Odysseus raakt uit het zicht,
loopt over wat zij uit wil gieten.

Na ’t gemis van eerste liefde,
dook god Glaucus voor haar op
met zeewier om zijn ruige kop,
maar Scylla wilde hij niet missen.

Missen zou hij zijn geliefde,
nooit meer zicht op hoe zij was,
als groen verandert in dor gras,
geen zeewier om haar te beschermen.

Zeegroen is het giftig water
dat zij uitgiet als haar geest,
verandert Scylla in een beest,
de schaal raakt leeg, maar niets raakt Circe.

* Schilderij ‘Circe giet gif in de zee’
(1892 – 180,7 x 87,4 cm)