november 23, 2016
Haar leven was geheel vervuld,
geheeld ook door standvastigheid
om na verdriet weer door te gaan,
zo nam zij ruim voor ieder tijd,
een teken van geduld.
Zij gaf in ’t leven aan de toon voor
ieder die maar horen wou
naar raad om voortaan vast te staan;
haar beeld was een ervaren vrouw,
voor naasten een icoon.
Haar leven was getekend door
gemis van dochter, man en hen
die zij had moeten laten gaan,
gekleurd door Hem die zei: ‘Ik ben
en ga je altijd voor.’
Maria kreeg van haar de troon
als moeder van het herderskind,
dat bleef voor recht en vrede staan;
zij schilderde met lichte tint
hen beide als icoon.
Haar sterven was geheel vervuld
van vrede en standvastigheid,
het einde was een zeker gaan
naar hen die gingen vóór haar tijd,
zij heeft het ons onthuld.
november 15, 2016
van Elihu Vedder*
Traag klimt hij uit het duister,
niet gehinderd door zijn schild,
dat hem beschermt zijn leven lang,
hij heeft zich nog geen uur vertild
en gaat gewoon zijn eigen gang,
zijn ziel verlangt geen luister.
Verlangend naar de sferen
tussen sterren aan het firmament,
die jong zijn als haar pril bestaan,
nog niet aan levenslang gewend,
raakt zij al tollend uit de baan,
geen kans om op te veren.
Haar vleugels zijn gebonden,
zonder schild is zij nog niet gehard
en dus gekluisterd aan gewicht,
zij is in haar bestaan verward,
zit vast onzeker, zonder zicht
op wat de sterren zonden.
Klinkt hemelhoog het juichen,
dan vervliegt het dodelijk verdriet
en veert zij op na ’t diepe buigen.
* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘Gebonden ziel’