december 13, 2016
van Elihu Vedder*
Kon hij anders graven dan een kuil
in ’t stilstaand hart van de woestijn
en zelf in ’t laatste zweet?
Hij wou veel liever anders zijn
dan innerlijk verscheurd en vuil.
Van ’t verleden scheurde hij zich los
en ging de toekomst tegemoet,
zoals dat beeldend heet;
met zijn bedoeling was ’t wel goed:
groen was de wei en ook het bos.
Toch belandde hij in de woestijn,
’t gebied dat om de stilte vraagt,
het voorland voor wie weet
wat daarna aan de einder daagt:
het groene land van brood en wijn?
Zijn woestijn was veel te droog en diep
en ’t beetje zweet was niet genoeg
voor ’t graafwerk dat hij deed
om te voldoen aan wat men vroeg:
zijn schepping zoals iemand riep.
Tegen ’t einde groef hij maar die kuil,
bestemd voor ’t uitgedroogde lijk,
geen ziel die dan nog leed;
zo bleef in de woestijn een blijk
van zijn bestaan als lage zuil.
* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘Doodsgebed in de woestijn’
december 6, 2016
van Elihu Vedder*
Laat Sinbad maar vertellen
hoe hij opzag tegen ’t reuzenei
en opkeek toen de roc voorbij
vloog, ’t was niet voor te stellen.
Ik houd van avonturen,
zeilde over zee en oceaan,
hield op een eindig eiland aan,
een kwestie van elf uren.
Zo ging ik met elf maten
strandwaarts door de branding met hoog tij,
ons niet bewust van roc en ei,
wij waren uitgelaten.
Ik zag mijn maten rapen
wat hen zoal voor de schoenen lag,
dat was het laatste wat ik zag,
al gauw lag ik te slapen.
Ik droomde wat zij vonden,
groter dan ik dacht, oneindig groot,
een ei ontstaan met grote nood,
het was nog ongeschonden.
Zij wilden het gaan koken,
maakten in de dop een opening,
toen ging het snel en plotseling
was ’t einde aangebroken.
Het einde van mijn slapen,
maar ’t begin van alles over ’t ei,
een reuzenvogel vloog voorbij,
ik lag op apegapen.
Nu Sinbad niet kan praten,
is het einde van het avontuur
nog niet gezegd, het laatste uur
heeft roc hem uitgelaten.
* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘Het ei van de roc’