maart 28, 2017
van Antoine Joseph Wiertz*
van Nicolas-Antoine Taunay**
Hij wist dat het ging komen,
maar zijn ogen hebben ’t niet gezien,
omdat hij toen geblinddoekt was,
hij telde in zichzelf tot tien…
het bloed begon te stromen.
Zij wisten dat de guillotine
menigeen van ’t leven had beroofd
zoals de zeis snijdt door het gras,
toch blikten zij verstomd naar ’t hoofd,
ontdaan door ’t onvoorziene.
Zij konden ook niet alles weten
van de scherpe messen van de macht,
van vlammen dovend in de as,
van kort de dag en lang de nacht,
van voor de dood nog kreten.
De messen snijden door de tijden,
van de vroegste, nu en ga maar door,
door ander aard, onzuiver ras,
daar is de macht nu eenmaal voor
om andermaal te lijden.
* Antoine Joseph Wiertz (1806-1865)
Schilderij ‘Door de guillotine afgehakt hoofd’
** Nicolas-Antoine Taunay (1755-1830)
Schilderij ‘Triomf van de guillotine’
maart 21, 2017
van Antoine Joseph Wiertz*
De kaars is uitgegaan,
nog even heeft de vlam geflakkerd
of is het door hemzelf gedaan,
wat geeft het ook, hij is weer wakker.
Hij heeft het vaak gehoord,
men zegt de satan staat erachter,
doet men het zelf, het klinkt als moord,
wat geeft het ook, zijn dood wordt zachter.
Een engel is ervoor
om trieste mensen te beschermen,
zegt men, maar hij vindt geen gehoor,
wat geeft het ook, ’t zijn loze termen.
Hij voelt zich niet meer rot
nu ’t einde bijna is gekomen…
wie van de drie hoort nu zijn schot…
wie weet, heeft één hem meegenomen.
* Antoine Joseph Wiertz (1806-1865)
Schilderij ‘Suïcide’