maart 7, 2017
van Antoine Joseph Wiertz*
Langzaam was hij weggegleden
in zijn houten ledikant
met menig droombeeld nog voor ogen:
van Sneeuwwitje naar de sterke reus,
die pestte met zijn mensenmaal,
van rechtervoet tot linkerhand,
de greep om op te treden,
toneelspel voor de volle zaal,
hij kon niet anders, had geen keus.
Langzaam was ook zijn ontwaken
in zijn houten ledikant?
De dromen waren weggevlogen,
boven hem was nu een houten dak;
hij tastte naar een vleugje licht,
wat lukte met zijn linkerhand,
zijn greep zou niemand raken;
nadat hij zich had opgericht,
kwam plotsklaps volop ongemak.
* Antoine Joseph Wiertz (1806-1865)
Schilderij ‘De voorbarige begrafenis’
februari 28, 2017
van Pierre-Antoine Patel*
Lang blijven zwarte wolken hangen
na het klappen voor de val,
de berg werd hoog, omdat het dal
niet alle doden op kon vangen.
Zij is geklommen op haar zetel
om te zien hoe uitgebreid
de resten zijn, gerechtigheid,
want hun gedrag was te vermetel.
Maar wat zou recht zijn zonder mensen?
Waardenloos het oppervlak,
een zwarte wolk als lekkend dak,
een leegheid zonder grond en grenzen.
Zij glimlacht naar het slapend drietal,
dat het recht op leven krijgt;
hoewel haar wolk nog altijd dreigt,
maakt zij voor hen een halve knieval.
* Pierre-Antoine Patel (1648-1707)
Schilderij ‘Gerechtigheid kijkt over
de rest van de wereld’