september 5, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Het gat waardoor hij had gekeken,
was rechthoekig, in ’t geheel niet groot,
toch had hij alles kunnen zien:
de vleugelmens die water goot,
het meisje met een blad vol doeken,
het onder-onsje bovendien,
de climax was het schone bleke.
Hij had er eentje uitgekozen
met het oog op wat de toekomst hem
kon bieden, toen nog fantasie,
van binnen hoorde hij haar stem,
die deed haar liefde uit de doeken,
waarbij hij voerde de regie,
zodat zij hem niet gauw kon lozen.
De eerste slag heeft hij geslagen,
maar zij zit, terwijl hij naast haar ligt
te wachten na zijn druk pleidooi;
zijn spieden deed de deur niet dicht,
hoewel hij wist van ’t blad met doeken,
zijn warme stem was als de dooi…
een bad met hem om te behagen.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Een bad’
Schilderij ‘Het pleidooi’
augustus 29, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Wie luistert, hoeft niets meer te vragen,
want het water heeft het woord,
een antwoord op de druk van binnen
die de rust voortdurend stoort,
maar niet bestand is tegen ’t ruisen,
rondgang door een oord…
… dat luistert naar een stil verlangen,
onuitspreekbaar tot de tijd
dat woorden ’t van de stilte winnen
na een innerlijke strijd
die in het hart het bloed laat bruisen,
rondgang vóór het pleit…
… dat op de marmerbank nauw luistert,
vergezeld wordt door de geur
van rozen, strelend voor de zinnen,
passend bij haar eigen kleur;
terwijl de golven roerend ruisen,
opent zij de deur.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Romeins park’
Schilderij ‘Een vraag’