oktober 30, 2018
van Maurits Cornelis Escher*
Hij heeft de snaren juist gespannen,
zit centraal nu op zijn plek,
naakt als Adam in het paradijs,
nog hoger… als een zwarte god,
die uitsteekt handen, knie en nek
al mediterend over plannen.
Met beide ogen licht gesloten
ziet hij voor zich de gitaar,
hoort als Eva tonen, dan een wijs,
die oproept om te doen als God:
te scheppen licht en zwart en zwaar,
van snavel, kop tot platte poten.
Hij schept, de ene kan niet zonder
anderen, een vol geheel,
lopend, vliegend, zwemmend, eigenwijs
is er niet bij, eenzelfde lot
treft ieder als een onderdeel…
de schepper ziet het als een wonder.
* Maurits Cornelis Escher (1898-1972)
Litho ‘Mosaic II’
oktober 16, 2018
van Fritz von Uhde*
Hij mocht de trap niet nemen,
die voor wijze heren was
om hogerop te komen,
zoals het in de boeken stond,
de een sprak zacht, de ander las.
Het was niet vanzelfsprekend
dat hij zomaar bij hen kwam,
een kind moest eerder schromen
voor de stilte op hun grond,
die heilig was, oud was hun stam.
Toch speelde hij ook buiten
met de bal voor zijn sandaal,
eerst schoppen, daarna koppen,
had een keer een grote mond
en ging met maten aan de haal.
Hij kwam niet zomaar binnen,
want het luisterde heel nauw,
dus moest hij zachtjes kloppen
voor ’t gehoor dat hij daar vond,
het was toch wel een hoog gebouw.
Toch werd er goed geluisterd,
eerst naar woorden van de straat,
sandaalspel, toen zijn dromen,
die hij aan de straat verbond,
zoals het met een jongen gaat.
* Fritz von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘Jezus in de tempel’