december 4, 2018
van Fritz von Uhde*
Geen wonder dat ze panisch waren,
want wat konden zij nog doen
om deze vroege dood te keren,
anders dan zo nu en dan een zoen.
Zelfs oma had geen wondermiddel
dat kon helpen tegen dood
gaan of om hoge koorts te weren,
geen verlichting gaf de moederschoot.
Wie had de vreemdeling gewezen
op wat hen te wachten stond?
De armoe sprak uit hut en kleren,
maar geen wanhoopskreet kwam uit hun mond.
Toch kwam hij bij hun wezen binnen,
vond daar wezenlijk verdriet,
genas hun wanoop door het wonder
dat de hoge koorts het kind verliet.
* Frits von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘Christus geneest een ziek kind’
november 27, 2018
van Fritz von Uhde*
Hij meende alles al te weten,
tot zijn hoofd er vol van was,
zodat het haar er los van liet,
het was de waarheid die hij las.
Als theoloog kon hij zich meten
met de hoogsten in het land,
een lage berg beklom hij niet,
de waarheid vond hij met verstand.
Totdat zijn oog viel op de aarde,
die in ’t schemerduister lag
en waar het volk zich op bewoog,
’t was niet verheven wat hij zag.
Omdat de dag fel naar hem staarde,
ging hij liever in de nacht,
de heuvel reikte niet zo hoog,
geen theoloog stond daar op wacht.
De mysticus ontving zijn wezen
als beweging door de damp,
terwijl het zong het hoogste lied,
verwijzend naar de kaars en lamp.
* Fritz von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘Christus en Nicodemus’