januari 1, 2019
van Caspar David Friedrich*
Het schip ligt stil in de rivier
en wacht verlangend op een zucht,
nog rustend tussen nacht en dag;
de nevel hangt lang in de lucht,
het zuchten helpt geen zier.
De ene oever kleurt wit-groen,
de resten van herinnering,
het schip ging langzaam overstag
nadat het nog een zuchtje ving,
nu niet, want dat was toen.
De toekomst kennen ze nog niet,
er was wel sprake van ’t gerucht
dat men op beter hopen mag,
zoals een vogel in zijn vlucht
de overkant al ziet.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Morgennevel in het Elbdal’
december 26, 2018
van Caspar David Friedrich*
Drie torens rezen voor hem op
in ’t roze licht nog voor de nacht,
belofte van een kribbe,
al eeuwenlang verwacht.
Vier sporen stonden in de sneeuw,
twee stappen en twee in een punt,
genezing door de kribbe,
het was hem graag gegund.
Drie rotsen lagen op zijn pad,
hij kon er klimmend overheen,
omheen zag hij niet zitten,
want pijnlijk werd zijn been.
Twee balken kreeg hij in het oog,
de langste moest zijn vertikaal,
hijzelf ging erbij zitten
en hoorde aan ’t verhaal.
Eén mond was even aan het woord:
‘De dwarsbalk is mijn eigen kracht
voor rechtdoen, tegen onrecht,
ik geef aan jou de macht…’
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Winterlandschap met kerk’