mei 28, 2019
van Caspar David Friedrich*
Zijn blik spreekt helder: ‘Dit ben ik,
geen ander, want ik ben geschapen
om zover het kan te overzien,
ik zwijg het liefst als ik er sta,
veel langer dan een ogenblik.’
Te zien van voren geeft geen pas,
het gaat niet om zijn open ogen,
maar om wat het ruime landschap biedt,
natuurlijk komt de verte na,
hoewel er groeit geen sprietje gras.
De verte stijgt juist boven ’t hoofd,
hij heeft de hoogte overwogen,
kon er met zijn ratio niet bij,
maar zijn gevoel spreekt hem wel aan:
‘Ik heb de harmonie beloofd.’
Het golvende van land en zee
is voor zijn open geest geschapen…
gaat dit ogenblik hem nu voorbij?
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Zelfportret’
Schilderij ‘Wandelaar boven de zee van Fog’
mei 21, 2019
van Caspar David Friedrich*
De kloostercel, vier meter lang
en maar drie breed, was het verblijf
waarin hij vond zijn ziel en zaligheid,
hij diepte op en keek naar boven,
was voor de duivel niet meer bang…
wie kon hem van het heil beroven?
Hij schreed getrouw naar de kapel,
waarin zijn stem klonk in het koor,
niet luid vanwege onderdanigheid,
hij diepte op en keek naar boven,
het heil was sterker dan de hel,
dus kon hij God eentonig loven.
Naar buiten werd hem toegestaan
om lucht te scheppen op het strand;
in confrontatie met zijn nietigheid
keek hij van onderen naar boven,
de hemel toonde zon noch maan…
hij voelde ’t eigen vuur vlug doven.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘De monnik aan zee’