februari 12, 2019
van Gelij Michajlovitsj Korzjev*
Met beide ogen keek hij diep
de verte in, zijn blik kwam overeen
met zijn verlangen over grenzen
heen te trekken naar een staat
waarin hij aarden kon…
voordat zijn vaderland hem riep.
’t Gevoel sprak van een ogenblik
voor ’t afscheid, want zijn hart was niet van steen,
zelf sprak hij nog van: ‘Beste mensen,
trek het je niet aan, hier staat
een man die je weer ziet…
voordat de ander schiet, mik ik.’
De diepte zag hij als soldaat
wel juist, dus was de afstand geen probleem
om over grenzen heen te schieten,
maar zijn blik was niet in staat
de scherven al te zien…
die ene bracht hem van de kaart.
Met één oog ziet hij niet meer diep,
maar scherp dat beter is het eigen heem
dan verderop een plek te wensen.
* Gelij Michajlovitsj Korzjev (1925-2012)
Schilderij ‘Sporen van de oorlog’
februari 5, 2019
van Han Hui-bok*
Met vuur in beide handen,
eveneens op het gezicht,
terwijl zijn naam wordt uitgebraakt,
laat zij de duivel branden.
Het waren die twee meiden,
starend op de achtergrond,
die door het voertuig zijn geraakt,
Amerika zal lijden.
Zijn leger moet vertrekken,
Zuid-Korea schreeuwt het uit,
wie diep geraakt is, die ontwaakt,
laat branden al die gekken.
Laat haatgevoelens vlammen,
Noord-Korea houdt ze hoog,
zijn handen hebben al gemaakt
de bom om te verlammen.
Kom dan massaal naar voren
om Bush-duivel te verslaan,
één schreeuw wordt Koreaans geslaakt:
‘Ons land wordt weer herboren!’
* Han Hui-bok (schilder uit Noord-Korea)
Schilderij ‘Vlammen van woede’